De dodenreis van Juanita in het jaar 1448

De Alpaca wollen sandalen waren warm...de zool was verstevigd  met drie lagen lamaleer, zodat ze de vele stenen en rotsen die ze onder haar voeten had afgelopen minder zou voelen. Twee maanden en 27 dagen was ze haar tocht gestart. Vanuit het paleis in Cusco van Pachacutec, haar Koning en waar ze al drie jaar leefde, was ze vertrokken nu 88 dagen geleden. Haar ouders hadden afscheid van haar genomen, een liefdevol vaarwel en tot ziens. De reis die ze ging maken was bijzonder en uniek en ze voelde zich vereerd...de hele stad had afscheid van haar genomen...en van Willaq Umu, de Hoge priester, de Astroloog del Sol, de Astroloog de la Luna en vele andere religieuze hoogwaardigheidsbekleders die haar begeleiden op haar tocht...

De stoet van 200 man had de afgelopen weken alle steden en dorpen die op de route naar Ari Quipay lagen bezocht...om proviand in te slaan, om te overnachten en uit te rusten, om de gebruikelijke ceremoniën uit te voeren die hoorden bij de tocht, waarbij zij de uitverkorene en daarmee belangrijkste persoon was ....daar was ze zich wel van bewust, ondanks haar leeftijd van 12 jaar.

Pachtacutec haar Koning, had vier maanden geleden het besluit genomen. Geadviseerd door zijn hoogste raadgevers was de tijd daar...het moest gebeuren...al lange tijd werd het Incarijk in opbouw geteisterd door droogte, onvoorspelbare zandstormen en bevingen van de aarde...de goden waren boos....alle offers tot nu toe gebracht hadden de goden gunstig gestemd, maar onheilsberichten uit het Noorden van het Rijk maakten Pachacutec ongerust....het was niet genoeg....

Juanita wist dat er een moment zou zijn, waarop ze haar meest belangrijke bijdrage zou gaan leveren aan haar landgenoten, aan Pacha Camac, de Aardemaker.

De zon scheen fel en brande op haar huid. Dichter trok ze de cape  over haar heen zodat haar fijne jonge gezicht niet zou verbranden. De sneeuw weerkaatste de zon in duizenden spiegeltjes en de wind waaide hard. Dit was de laatste dag om de top te bereiken van Apu Ampato, volgens Willaq Umu op 6299 m hoogte (note:  hij zat er maar 10 meter naast). En dan twee dagen voor het offerritueel. Ze was tot in de puntjes voorbereid... Zij en de andere meisjes, de mooiste uit het hele rijk en uit de edele klasse, hadden in de drie jaar veel geleerd, over de goden, astrologie, kunst en taal....alles in Quecha, de taal die Pachacutec in het hele rijk verplicht had gesteld om alle volkeren te verenigen en zijn droom van een verenigd en vredig Incarijk waar te maken.

De laatste was de zwaarste dag... Kou, sneeuw en wind en ook uitputting van bijna drie maanden lopen braken de kleine groep van 10 man die haar begeleiden op. Alleen de meest vooraanstaande en hoogstaande religieuze ceremoniedragers hadden goedkeuring om zo dicht in de nabijheid van de Apu Ampato te komen. Maar ze zou het doorstaan, ze zou niet opgeven. Ze keek in de richting van Willaq Umu en riep hem.....hij wachtte ot ze naast en liep en legde vaderlijk zijn arm om haar heen. Alhoewel hij meerdere keren dit belangrijkste ritueel in het Incarijk had moeten uitvoeren, was hij bijzonder gesteld geraakt op dit moedige meisje. Ze was zijn nichtje....

Ze zat op een dik en warm kleed, gebreid van de beste Alpacawol die in het Incarijk te krijgen was. Haar jurk, mantel en cape, in dezelfde felle kleuren en geometrische figuren staken schril af bij de felblauwe lucht en de witte sneeuw om haar heen. Willaq Umu zong zijn liederen en de wind nam zijn heilige woorden en strofen mee de hemel in. Willaq was net als Juanita moe maar voldaan. De tocht was volbracht. Dit was zijn bestemming. Elke keer hoger om dichter bij de Cosmos te komen waar de afstand tussen de goden en het offer het kleinste was. De astrologen van de Zon en de Maan waren in trance en om haar heen stonden de mooiste en fijnste aardewerken potten met eten, gouden beeldjes van alpaca's, de Condor, de Puma en de Slang als drie eenheid van de bovenwereld, de Aardse wereld en de onderwereld....de drie cosmische werelden waartussen alle Inca's reisden...de geboorte in de Cosmos, de aarding en daling in het leven als Inca en dood en wedergeboorte in de onderwereld......

De vriendelijke bruine ogen van haar oom keken naar aan....Drie maanden was zij zijn mergezel geweest en nu zou ze gaan.....de mok met kruiden gedrenkt in heilig water in haar handen.....ze dronk....in dorstige teugen de mok leeg....Willaq gaf haar de San Pedro....een hallucinerende en rustgevende plant....ze rookte El Polpe, de ceremoniële gouden pijp die alleen bij deze meest belangrijke offercseremonies werd gebruikt en ook drie jaar geleden op dezelfde plek was gebruikt voor haar grotere zus.... eindelijk zou ze haar weer ontmoeten...en zou ze haar taak volbrengen.....

Haar pupillen draaiden weg, het oogwit zo wit als sneeuw kwam tevoorschijn, een wit licht scheen Juanita tegemoet, de kleuren van haar jurk, mantel en cape schoten als een regenboog de hemel in....ze voelde zich slaperig en in de armen van de Hoge priester viel ze zachtjes neer op het zachte kleed....ze had een glimlach om haar mond, een vredige uitstraling, precies zoals de goden dit meest kostbare geschenk, dit prachtige meisje uit heel het Incarijk, slechts 12 jaar oud en ongeschonden tot zich namen....om de natuurkrachten gunstig te stemmen en bloei voor heel het Incarijk af te dwingen....

Het Incarijk beleefde een bloeiperiode van ongeveer 100 jaar, tot de Spanjaarden kwamen....Dankzij Juanita en de andere jonge en mooiste meisjes die de eervolle taak ten deel viel om geofferd te worden en daarmee een werden met de goden en opnieuw tot leven kwamen in een andere tijd....

Juanita werd in 1995 ontdekt. Ze ligt in Arequipa in een glazen ijskast met alle offergaven die bij haar in het graf lagen. 570 jaar geleden op Mount Ampato door het ijs ingevroren en puntgaaf bewaard gebleven. Zie dit filmpje https://youtu.be/brNw3-3Ghe4

Stilte is gepast bij het volgende filmpje. Luister kijk en geniet van hoe ze er op 21 juni 1448 uitzag https://youtu.be/hzOJdr90SB