Elvis wilde meer....

Hij is geboren op het eiland  Amantani, wilde meer en is nu tourguide voor toeristen die Lago Titicaca en dan met name de eilanden willen opzoeken. Elvis is een jonge aardige vent die heel rustig de 15 toeristen inclusief wij uit NL het verhaal vertelt van zijn geboortestreek.  Het Titicacameer is het hoogst gelegen bevaarbare meer van de wereld. Het ligt op 3800m hoogte is 150km lang en 50 km breed. De grens tussen Peru en Bolivia doorsnijdt het meer. De beroemde eilanden Isla del Sol en Isla del la Luna zijn het fundament van het scheppingsverhaal van de Inca's. Bekijk dit filmpje maar eens als je daar zin in hebt.....https://youtu.be/75kDb2OqBWI

We varen door plakkaten riet die in het water lijken te drijven...Elvis vertelt: de Uros eilanden zijn 100 drijvende eilanden waarop elk 3 tot 8 families wonen. De eilanden bestaan al lang. Dit volk van nu 2000 mensen woonde eerst op het land bij Puno. Toen de Inca's kwamen hebben ze gevochten omdat ze hun eigen cultuur, gewoonten en gebruiken wilden behouden en niet tot het uitdijende Incarijk wilden behoren. Ze zijn het meer op gevlucht in rieten bootjes. Riet dat uitbundig groeit in dit deel van het meer. Eerst woonden ze op de boten waarop een rieten huisje stond en een eenvoudige steenoven om te koken. In de 500 jaren daarna heeft dit volk zich gevestigd in het meer.

Drie vrouwen in kleurige rokken en met de kenmerkende bolhoedje op hun hoofd zwaaien uitbundig naar ons. Best veel andere boten hebben inmiddels aangelegd bij andere eilandjes. Het is druk met toeristen en als Elvis het touw van de boot in de handen van een van de vrouwen gooit, lacht ze en manoeuvreert ze onze boot vakkundig langs haar eiland...we stappen uit en met onze voetstappen veren we op het droge riet op en neer.  Het eilandje is niet groter dan 20 bij 15 meter. 

Elke drie maanden wordt het eiland opnieuw met een laag riet bedekt. En zo zinkt het eiland elke die maanden verder naar de 30 meter diepe bodem van het meer. Een nieuw eiland maken kost ongeveer een jaar. De plakkaten riet die met wortels en aarde drijven in het meer vormen de basis van ongeveer een meter hoog. Daarbovenop worden dan 10 lagen riet gelegd elke laag dwars op de andere en het eiland is klaar. Vervolgens voor elk gezin een huisje van riet....een kookplek op steen en sommigen hebben een soort uitkijktoren. 

We eten een stukje vers riet, waarbij de rietschil als een banaan is afgepeld. Fris en zonder smaak. Elk eiland heeft een president. Elina vertelt trots hoe de inkomsten van de toeristen verdeeld worden over alle gezinnen, dat er een medical center is, een kerk en een lagere school en dat ze belasting betalen aan het district Puno. Puno zit een beetje met ons in zijn maag...ze willen ons eigenlijk weg hebben en wat moeten we dan? Een stuk grond is net te betalen en dan verspreiden ze ons en zijn we onze roots kwijt....Elvis vertaalt in duidelijk Engels en Spaans .....

We zitten in het rieten huisje op het bed van Elina en haar man. Het hutje is 2,5 bij 2,5m. Op de planken aan de muren staan een radio en zwart wit tv-tje met een beeldscherm van 10 cm, een lamp (ze hebben Solar energy). Haar dochters van 22 en 10 waren er niet. Haar oudste studeert in Puno en haar jongste is  op het  school eiland...over 25 jaar is haar eiland gezonken en niet meer bewoonbaar....

We zitten met 15 man op een rietenboot met twee rieten drijvers en een huisje erop. Wij zitten op het dak op rieten strobalen banken, hoog op het bootje en de mannen van de gezinnen aan de roeiriemen. Schommelend en langzaam varen we naar een ander eiland waar een winkeltje is, een restaurant  en een vispond. Commerciëler legt Elvis uit....inderdaad. We kopen drie appelkoeken (zelfgebakken?) voor 10 Soles ipv 15. We blijven afdingen.....drie koeken voor 2,50 euro.  Heeft ons eiland met de overtocht zomaar 150 Soles verdiend....bijna 40 euro. Die hebben ze binnen....ik heb t idee dat het een toeristische topper is. Elina zei dat ze eenmaal per dag een groep krijgt....mooie verdienste. Ik gun t ze dat ze er beter uit mogen komen. De Uros populatie groeit......

Drie uur varen op het meer op 3800m hoogte in de brandende zon. Ik lees de Lonely Planet van Peru om de andere delen van Peru die we na 24 augustus gaan ontdekken. Tsjee wat is er veel... Ik smeer me drie maal in en voel de zon nog branden.....lijkt wel wintersport: koude wind, strak blauw en zon....gekke gewaarwording en tegelijkertijd na vier weken al zo gewoon......

30 mannen en vrouwen in kleurige klederdracht de mannen hetzelfde gekleed en de vrouwen ook wachten ons op. Gerardo een respectabel uitziende man neemt ons mee naar zijn huisje waar we een dagje en nacht bij een familie eten drinken, feesten in het dorp en slapen en  ontbijten....gezellig met een gezin en beetje Spaans praten...

Elvis is een goede en zorgzame gids. Hij wordt vaak begroet tijdens onze wandeling, we leren chinoa te vermalen tot meel voor de pannekoeken van morgenochtend, zien het Plaza de Armas vol dansende mannen en vrouwen, bezoeken de heilige tempel van Pacha Tata na een hijgende adembenemende klim naar de top van het eiland en ik loop driemaal om de nu gesloten en eenmaal per jaar geopende tempel en doe drie wensen...eentje voor de spirituele cosmoswereld, eentje voor mijn leven op Pacha Mama en eentje voor de onderwereld.....

We zitten aan de warme soep. Tjemig wat is het koud nu de zon onder is. Mats rilt, ik heb m'n  incamuts op, Fleeces bedekken drie of vier laagjes kleding. Het is 19u. Geen Gerardo, geen gezin of kinderen. We zitten in een hostel....geen contact met het gezin, geen Spaans oefenen en we zijn moe. Gerardo is een bekende respectabele man, bouwt kamers met private douche en toilet, we waarderen de luxe maar missen het contact. We zijn doodop en kruipen om 20.30 onder dekens. Ik heb nog drie laagjes kleren aan en m'n bergsokken. Yvonne start naakt, echter na een half uur ligt ze net als ik dik ingepakt onder de vijf dikke en zware dekens op het keiharde matras naast me.....