Incatrail dag 2: geveld op de berg...

Twee extra banaantjes tijdens het ontbijt om wat extra suikers binnen krijgen, leek me een goed idee....

'Dit Coca-veldje wordt door een gezin bewerkt, onderhouden en gevoed....de Coca productie wordt door een staatsbedrijf gecontroleerd. Mama Coca is de moeder van vele rituelen en gewoontes in bijna alle Andes landen...' . John is op dreef n vertelt veel. We krijgen ook rode Warrior strepen onder onze ogen, omdat we een aparte groep zijn als John een vrucht van een plant openknijpt. Zo rood als rode lippenstift.

John vertelt verder........en ik trek me terug uit de groep en ga zitten onder een boom....ik ben duizelig, Yvonne ziet me en loopt naar me toe...ze gaat precies staan op de plek waar ik wil overgeven en dus die ik haar zachtjes weg....'laat me maar even, ik voel me net zo lekker'. De waterfles valt uit m'n handen ........

Lief....Lief!! Adem met me....ik heb Yvonne haar hand vast op m'n borst en samen ademen we langzaam en diep..... Ik ben zojuist flauwgevallen. Geen benul van tijd en ik kan m'n ogen niet openen...ik ziet sterren en kan het felle licht niet aan... Ik hoor geschreeuw en geroezemoes.....een Peruaanse vrouw gaat op haar knieën naast me zitten en zegt iets wat ik niet kan verstaan...

Ze wrijft wat kruiden in haar hand fijn en houdt haar open handen dicht bij m'n neus....ze snuift door haar neus als voorbeeld....ik snuif diep en de scherpe geur van de medicinale planten doen mijn longen open schrikken, driemaal moet ik snuiven en ze wast de 'bad spirits' van mijn buik, armen en lijf... Ik word rustiger, alhoewel.......ik zit nog tegen de boom, waar ik geen ging zitten toen ik me niet goed voelde......Jesse wappert mij frisse lucht toe. Ik wil liggen en ondersteund door Lowi en Jesse word ik op de rotsbodem neergelegd.... iets zachts onder mijn hoofd....

We zijn net op een half uurtje van het dorpje Santa Maria - waar we gister geslapen hebben - klaar voor de zwaarste hike van deze Incatrail en ik lig hulpeloos op de grond....gister nog een 'grote bek' over leiders en dat ik morgen wel even zou laten zien.....hahaha...hoogmoed komt voor de val....letterlijk dit keer...

Ik vecht, ik wil dit niet, ik baal, waarom nu, waarom ik, waarom....ik word emotioneel door de zorg en de hulp die de paar mensen om me heen mij bieden...John is naar het dorp teruggerend om hulp te halen.... ik ben gewend om prima voor mezelf zorgen, en ben dan ook graag niet afhankelijk. Opeens komt het advies van m'n vader vlak voor z'n dood kraakhelder in me op: ' zorg dat je niet afhankelijk wordt. Ga voor vrijheid en onafhankelijkheid, dan kan je de beste keuzes maken'. Grappig dat hij nu zijn woorden laat horen en juist nu moet ik toegeven en vertrouwen op de mensen om me heen. Kijkt hij mee?

Een man knielt bij me neer. Hij opent een flesje met geel water en smeert zijn handen ermee in en houdt ze weer voor m'n neus. Ik weet wat te doen. Shit wat is dit spul scherp. Bij de tweede inhaal wil ik stoppen, maar ik moet nog een keer......hoestend en met tranen in m'n ogen van de scherpe geur kom ik overeind en verzet me....its ok, hoor ik...... Yvonne duwt me langzaam weer omlaag en we ademen verder.....focus op je adem.....dan komt t goed...  Geen idee hoelang ik op de berg gelegen heb (bleek later anderhalf uur te zijn). Er is een dorpje hier 5 minuten vandaan.....daar staat een ambiance klaar......hoe kom ik daar? 

Stapje voor stapje met Jesse aan de ene kant en Lowi aan de andere kant loop ik in een lange 15 minuten  naar het dichtst bij zijnde dorpje en stap ik in een auto met ambulance teken erop.....in de auto de Rating gids die we gisteren hadden gezien...aardige vent die wat Engels spreekt.....

De naald dringt diep in m'n aderen door en het zakje met water druppelt in m'n bloed...de buisjes in mijn neus geven me twee liter verse zuurstof....Relax, Relax, no stress zegt de dokter....ik worstel tussen overgave en acceptatie aan de ene kant en dit niet willen en uit dit gebouw rennen aan de andere kant. Ik sla het gade en voel ook een soort diepe rust in mezelf, een vertrouwen, ergens diep in mij dat t ok is, dat t klopt wat er gebeurt....' too much sugar in your blood and too low on water, you must drink 2-3 liters per day'....your heart is good, blood pressure too'....

Om een uur terug in het hotel, waar we vanmorgen om 700 ons ontbijt hadden en ik twee extra banaantjes had verorberd om goed voorbereid deze zware tocht in te gaan.....ik drink inderdaad weinig. Gister tijdens de MTB afdaling misschien een flesje van 630ml.... Drinken is is mijn les....ik val als een blok in slaap in onze kamer van gister...Yvonne slaapt op de gang om mij de ruimte te geven in ons kleine twee persoonsbed....

Na een uur rijden we om 1800 met het busje het volgende dorpje Santa Teresa binnen. John heeft wel 10x gebeld hoorde ik met de man die ons vanaf de ambulance tot en met ons hostel begeleidde.....de jongens weten dat ik weer ok ben. Wat zullen ook zij geschrokken zijn....geen idee hoe het er uitziet als iemand flauw valt, maar als je eigen vader dit overkomt op een berg ver van de bewoonde wereld.....Het hotelletje is prima in het volgende dorp is prima. In bed rust ik verder uit en drink grote slokken water....

Mijn weerzien en omhelzing met Jesse en Mats raakt me....fijn ze weer te zien en te voelen....ook Nina en Lowi, de twintigers die onze reismaatjes zijn op deze vier dagen Incatrail hug ik......ik ben er weer....tijdens het eten wisselen we de verhalen uit en de moppentrommel die open ging toen ze hoorden dat ik weer ok was.....de gave wandeling, de mooie uitzichten, de heetwater bronnen.....en mijn belevenissen....jammer dat ik het heb moeten missen en het is ok...dit is zoals het is...

Benieuwd naar de komende twee dagen....Morgen halve dag wandelen, in de ochtend Ziplinen van de ene berg naar de andere en overmorgen de Machu Pichu.....kan ik het aan....? Moet ik kiezen of doe ik gewoon weer mee?