Reprimande van de fysio een week na de operatie

Ik ben niet goed bezig, zegt Sicco als hij me maandag ziet...in de week na de operatie heb ik veel te veel bewogen en gelopen....door de zes pijnstillers per dag en de tips om oefeningen te doen en m'n been ook gewoon weer te bewegen, dacht ik snel alles weer te kunnen. Ik heb in drie dagen na maandag vooral in een gemakkelijke ligstoel gelegen met m'n been omhoog, vertroeteld door Yvonne en genietend van het mooie nazomerweer. Slapen ging nog slecht, toch moe van de operatie en het ongemak van de stijfheid in mijn been, omdat het drukverband soepele bewegingen haast onmogelijk maakten...en ik heb ook teveel bewogen en gelopen in de dagen daarna, snel als ik weer mobiel wil zijn om ook maandag aan het werk te gaan, waar ik ook zin in heb....

We zitten samen in het Wilhelminapark onder een oude eik. Uitzicht op de spuitende grote fontein in het meertje dat als een grote druppel de vorm van het park bepaalt. Het gras en de weg langs de statige huizen volgen op afstand de vorm van het meertje. Yvonne neemt me mee in een geleide meditatie en mijn gedachten dwalen af en ik voel weer de verbinding met de natuur in Peru...het klaterende water, de zon die door de dichte groene bladeren van de oude eik kleine vlekjes licht strooit op mijn lijf en benen...wow dat doet ze echt goed.....ik kan me helemaal overgeven aan de meditatie waarin ze me meeneemt.....en voel mijn stille altijd aanwezige oen verwoestbare lichtkern van energie.....zo vaak verstopt geweest en hij was er altijd.....

'Wat vind je hiervan?' Dit voelt echt als heel bijzonder deze vraag en het raakt me hoe gemakkelijk en soepel dit gaat. Waar ik ben en met wie? Je raadt het nooit.....ik sta in een brillenzaak. Met mijn nieuwe look en grijs haar zoek ik ook een andere bril...een montuur met een blauwe kleur erin staat me goed omdat de kleur van mijn ogen daarin terugkomt zo wordt mij verteld .....mmm ze hebben gelijk....een subtiele blauwe kleur in mijn montuur staat me inderdaad best goed.... hahahaha. Degene die de vraag stelt is Annemarieke, de moeder van mijn twee zonen van wie ik nu bijna 10 jaar gescheiden ben. Ze heeft een bril nodig en ze wilde mee omdat een bril uitzoeken in je eentje best lastig is. Ze houdt helemaal niet van brillen namelijk..... Wat het zo bijzonder maakt is dat ze de vraag niet aan mij stelt....ze vraagt het aan Yvonne...die ook een bril nodig heeft en eigenlijk nog nooit een bril heeft gedragen, alleen een zonnebril. We zijn met z'n drieën op brillenjacht op de Slotlaan in Zeist. En weet je...het is hardstikke gezellig....ik maak foto's en filmpjes net als op de sabbatical, ik zet ze dan wel niet on line aan jullie, maar app ze naar de dames toe....zo passen we wel 50 brillen in de drie brillenwinels die we aandoen in de anderhalf uur die we samen hebben.....zoenend en huggend nemen we afscheid....ik ben moe....

'Gave lamp', zegt Jesse. De twinkelingen schitteren als kleine sterretjes door de grote witte kap. Met de afstandbediening kan je de lamp harder en zachter zetten en ook de lichtkleur van wit naar zacht geel laten glijden...Een half uur later staan we buiten met de lamp onder ons arm.....

 'Dit is nou een lekkere relax stoel', roep ik naar Jesse. We zijn drie winkels verder en deze zogenaamde lounger is echt wat voor in mijn woonkamer en niet duur.....zes keer goedkoper dan de electronische relax fauteuils die we in die dure woonwinkels zagen.....oordeel zelf maar op de foto.....na de IKEA en een soft ijsje, snel weer naar huis....ik merk dat ik teveel loop

'Best een sympathiek mens' zeg ik tegen Yvonne. 'Ze ziet er best oud uit van dichtbij, zegt Yvonne terug. Klopt denk ik ze is ook al zestig jaar of ouder toch....toen ik jong was, was ze al een volwassen vrouw.... De pruik of haar haar extensions staan haar best goed....ze is bruin, zwaar opgemaakt en heeft een lichtelijk overdreven manier van mensen toespreken en ik voel ook dat ze het oprechg meent en heel benaderbaar en toegankelijk is.....door de hele Slotlaan ligt een kilometerslange rode loper waarop alle bedrijven in Zeist zich aanprijzen met mode, lekkere hapjes, diensten of andere producten die ze aanbieden.....Patty Brard praat het aan elkaar.....met het zonnetje op onze schouders zien we hoe ze cadeautjes in ontvangst neemt, grapjes maakt, letterlijk de tekst van haar kaartjes opleest om alle informatie over de bedrijven en de producten zo duidelijk en volledig mogelijk op te lezen....het is niet druk en toch is het een leuke happening en uitje......we gaan best snel weer terug....loop ik teveel?, denk ik bij mezelf......' gewoon weer bewegen hoor', hadden ze bij Annatommie gezegd nadat ik uit de operatiekamer lag bij te komen......

WAT EEN LIEVERD IS ZE TOCH! Wat voel ik me blij met haar..... De grote bonbon barst open als ik met mijn tanden de harde en zachte chocolade fluwele buitenkant door midden bijt en de witte stroperige paradijselijke zoete binnenvulling zichtbaar wordt. Met het puntje van mijn tong beroer ik zachtjes de buitenkant....het zoet dat ik proef vult langzaam m'n hele tong op en ik neem glimlachend een grote lik .....mmmmm ik geniet.....en kijk m'n lief verliefd aan....

Warm, dik, rood, kloppend en vrij....zo voelt het als ik mijn been bevrijd van het drukverband....ook heel kwetsbaar en onzeker omdat ik nu steun mis en alleen de krukken me helpen om niet weer meteen door mijn knie te zakken.....jee man. Das wennen om zonder brace of steunverband om mijn rechterbeen te staan.....

Ik zit met mijn Centaur broeders en zusters in een grote kring op het witte kleed in mijn woonkamer. Vijf jaar geleden begon ik aan de reis van mijn leven, mijn ontdekkingstocht, mijn queeste om te kijken naar waar gaat het mij om in mijn leven...waarin brand ik van verlangen, waar gaat mijn hart naar uit en wat heb ik te doen. De grote slotdag in juni 2013 was de apotheose. Daar vertelden we aan ruim100 mensen (familie en vrienden/innen) wat we ontdekt hadden en waar we voor staan en wat we te doen hebben....een hele dag vol zinderende spanning, ontlading, tranen, intens geluk en blijdschap en prachtige mensen....wat voel ik me trots en voel ik me verbonden met deze bijzondere dappere mannen en vrouwen....

Morgen werken....ik heb er zin in