Twee beschuitjes, een kopje thee en mijn operatie op TV

Het is 800 uur en ik zit aan twee beschuitjes...'Mats kom je?' roep ik naar boven. De Hero aardbeienjam uit een kuipje die ik smeer lijkt oud, omdat hij niet soepel smeert. Een kopje thee geeft in de damp een lekkere geur af...de nootjes in het beschuit vind ik lekker. Verder mag ik alleen nog thee tot 17.00 als ik als laatste in de rij wordt geopereerd.

Donderdag was ik met Jesse bij Annatommie om de operatie van vanmiddag door te spreken en om te zien of ik aan alle voorwaarden voldoe. En om afspraken te maken over de wijze van verdoving. Bij het bespreken van alle soorten met levendige tekeningen van naalden die de operatie assistent zou gebruiken, zag ik Jesse steeds witter wegtrekken...'gaat het?', vroeg ik. De operatie assistent greep in en legde zijn hand op zijn hoofd en drukte die naar beneden. 'Duw maar omhoog' ..... Een andere assistent bracht twee plakken ontbijtkoek en een banaan..... Ik werd goedgekeurd voor de operatie.

'Ik zou adviseren om eerst de meniscus aan te pakken en daarna de kruisband' zei Orthopedisch Chirurg Marwan Shadid, als Yvonne en ik afgelopen dinsdagavond benieuwd zijn naar de uitslagen van de MRI die ik een paar uur eerder op die dag heb gehad. Weer dezelfde tonen en geluiden als in Lima. Wonderlijk toch dat apparaat en ik begrijp ook wel dat de chirurg ook zelf foto's wil zien en niet wil bouwen op een rapport in het Spaans zonder beelden.

Het is me duidelijk: ik heb een 'bucket handle', wat zoveel inhoud als dat het gescheurde deel van mijn meniscus is omgeklapt als de handel van een emmer en nu in de weg zit zodat ik mijn knie niet meer in strekken. Mijn spieren zijn ook stijf geworden en minder van omvang omdat ik drie weken lang mijn rechterbeen niet heb belast en gestrekt. Mijn knie en been moeten eerst aansterken, zodat daarmee de optimale conditie aanwezig is om m'n kruisband te reconstrueren. En om te zien of ik misschien met fysio de instabiliteit doordat ik een kruisband mis kan oplossen.....mmm ik ben een vitale 52 jarige zo omschreef de operatie assistent me, dus om nu al te gaan leven met gebreken daar voel ik weinig voor.... Eerst maar vandaag aangaan en dan over zes weken het besluit nemen over de kruisband....met 6-9 maanden revalidatie.

'Hallo Sicco van TopFit hier, je hebt helemaal gelijk hoor...lijkt me niet nodig om je nog voor de operatie te zien. Zeker als je je knie niet kunt strekken. Ik maak graag een afspraak na de operatie met je om je revalidatie door te spreken. Kan je donderdag bij jou huis?'

Mooi denk ik bij mezelf, die draait er niet omheen. Maandag 17 september leerde ik Sicco kennen. Dr. Shadid had Linda aanbevolen als fysiotherapeut om me voor te bereiden op de operatie en mijn spieren weer soepel te krijgen en met name het strekken van mijn knie te oefenen, maar die was vol vandaag. Linda sprak me wel spontaan aan toen ik in de wachtkamer zat en zij belangstellend informeerde wat ik had omdat mijn brace toch wel wat vragen uitlokt....'Dokter Shadid had jouw naam genoemd maar je kon pas vrijdag, dus zie ik Sicco zo meteen, die kon eerder', zeg ik. 

'Weet je, ik bespreek dit samen met Sicco en wij gaan samen met je aan de slag om dit traject voor jou zo goed mogelijk in een steken en je weer op de been te krijgen' en weg is ze als een betekenisvolle windvlaag die mij verkoelend achterlaat in de warme wachtkamer....

Ik voel me slap. Net een kopje thee Bengal Spice op. Lekker. Ben benieuwd hoe ik me om 17.45 voel en of ik mee wil kijken met m'n lege maag en verdoofd door een ruggeprik met mijn operatie. Ik wil weleens zien hoe m'n knie er van binnen uitziet. Hoelaat mag ik weer naar huis? Zal ik pijn hebben? Fijn dat Yvonne strax komt...we gaan dit samen aan! Ook dit, juist dit!