Een kijkje in mijn knie in een gemoedelijk en professioneel medisch centrum

'1-2-3 huppakee' en ze tillen me op de operatietafel. Het is er wit, koud, modern en op de een of andere manier gezellig. 'Was het leuk in Berlijn?' 'Ja was een interessant congres over anesthesie in Europa'. 'Nog tijd gehad om Berlijn te zien? Is een mooie stad vind ik'. 'Ja lekker rondgelopen. 's Avonds lekker gegeten bij......' en zo keuvelen ze lekker verder. Ik lig te wachten en ja mijn benen worden zwaar, ik voel een warme gloed in mijn rechterbeen naar beneden trekken. 'Prima', zegt dokter Shadid, 'dat is het goede been' en hij lacht vriendelijk naar me. Als ik enthousiast roep dat mijn andere been ook gaat gloeien, hoor ik goedkeurend dat de ruggeprik zijn werk goed doet...

'Ik krijg een kijk operatie aan mijn rechterknie om mijn meniscus te repareren. Twee opties of hechten als dat nog kan of anders het gescheurde deel afknippen' antwoord ik op de vraag van de chirurg. Met een stift zet hij een pijl op mijn bovenbeen die wijst naar mijn knie en een pijl op mijn onderbeen die ook naar mijn knie wijst. De voorbereiding van de operatie zit goed en deskundig met de nodige controles in elkaar. Dit geeft me een goede indruk. Aan dit team wil ik me wel overgeven de komende dertig minuten...die indruk kreeg ik al eerder trouwens....Dit was al de derde keer dat ik aan een ander vertelde wat aan mij geopereerd ging worden...

'Gaat u uzelf nu omkleden' , zegt de zuster wat ongeduldig tegen me. Het is pas kwart voor vier en ik heb nog wel een uur denk ik bij mezelf. Om 15.00 waren we er. Om 17.00 de operatie. Om 15.15 zit ik op een ziekenhuisbed en praat ik met Wesley 19 jaar over z'n meniscus die wordt gehecht...naast hem een vrouw van eind dertig die ook geopereerd gaat worden...allemaal voor mij in de rij want ik ben de laatste.... Ook hier een gemoedelijke en haast gezellige sfeer...bijzonder dat ik normaal wat tegen ziekenhuizen heb, de lucht bevalt me niet en de gezelligheid is vaak ook ver te zoeken...hier niet bij Annatommie in Utrecht. En niet dat het daarmee minder professioneel is. De professionaliteit spat ervan af.....

Ze frummelt aan mijn bandjes die om mijn rechterpols zitten. Gekocht bij de familie op de Uros riet eilanden en van een leuk jong stel op het strand in Máncora. 'Gelukkig heb jij nagels', en ik kijk haar aan...ze is druk om de driedubbele knoop te ontwarren om deze twee sieraden zoals ze ze noemt van mijn pols af te halen....geen sieraden in de operatiekamer zegt ze streng, vanwege de bacteriën die er misschien inzitten....ze moeten eraf...Ik zit in mijn donkerblauwe operatiehemd op bed en wacht geduldig en zoen Yvonne gedag als ze me rijdend over de gang de openstaande lift in duwt.... Nu gaat het gebeuren...

Ik haat prikken....ik kijk liever niet en probeer het moment her te beleven dat wij in Máncora over de zee keken, de branding rollend op ons af en naar de horizon ...... Het infuus zit inmiddels in de ader van mijn linkerhand...brrr voelt rot...Ik volg braaf de instructies voor prik twee. Kin op mijn borst, rug bol als een kat zodat er goed ruimte ontstaat tussen de wervels..., Eduard de operatie assistent die Jesse en ik afgelopen donderdag spraken en die mij en Jesse overhaalden om voor de ruggeprik te kiezen zei nog dat de ruggeprik niets voorstelt in vergelijking met de infuus prik...... Het kleine prikje om de huid van mijn rug plaatselijk te verdoven valt idd heel erg mee....ik ontspan nog meer....nu wordt de verdoving ingespoten en ik voel een lichte druk in mijn rug.....brrr ook niet fijn idee zo'n spuit in mijn rug met al die zenuwen die daar lopen..... De horror verhalen van vroeger die gelden nu niet meer had Eduard e gerustgesteld.....

Ontspannen kijk ik naar het beeldscherm waarop ik haarscherp en in kleur de binnenkant zie van het lichaamsdeel dat mij en Yvonne zo heeft bezig gehouden de afgelopen vier weken....23 augustus de gewraakte draaiing tijdens het tandenpoetsen in de badkamer van ons hotel in Lima en nu 24 september zie ik de schade die ik heb aangericht in mijn knie....mijn meniscus is gescheurd en de buckethandel zit op een plek waar die niet hoort...'hechten lukt niet', zegt dokter Shadid en met het happertje dat hij in mijn knie heeft gestopt, hapt ie vrolijk de meniscus in kleine stukjes.....'zie je hoe klein de stukjes zijn die hij weghapt' en de operatie assistente laat me het miniscule stukje witte stukje zien dat ze heeft opgezogen en net boven het groene operatie laken uithoudt zodat ik er een idee van heb....'Je hebt ook gebruikssporen in het kraakbeen van je onderbeen, kijk maar hier zie je hoe het eruit moet zien....glad wit als een biljartlaken en hier de rafels van het kraakbeen dat is versleten.....' Hoe ver is het, ik heb gelezen dat er vier gradaties zijn van kraakbeenschade voordat je aan een nieuwe knie toe bent?' ' Mmmmm, twee-drie denk ik', zegt dokter Shadid....en hij leidt me rond door de rest van mij knie...Af en toe voel ik een ruk aan mijn been als hij hem even zo legt dat hij er beter bij kan en voel ik als er druk wordt uitgeoefend.....de achterste kruisband die er prima uitziet, de voorste kruisband die rafelig op de achterste zit geplakt, de knieschijf, de instrumenten die heen en weer gaan in en uit mijn knie....Wat is het gaaf om mee te kijken...soms lijkt het alsof het niet mijn been is en dan realiseer ik me dat ik live meekijken met de operatie....een goede keus om niet onder totale narcose te gaan.....je weet nooit of je nooit meer wakker wordt.....