KLM stewardessen zijn leuk

Om 8.12 stap ik in de Intercity naar Schiphol. Ik vind een plekje op t bovendek...en stoel alleen. We waren zo druk de laatste dagen dat we elkaar op Schiphol treffen om 9.30. De vorige keer met de rugzak was half januari 2017. Ik ging voor een week naar Thailand. Toen heb ik mezelf 90 minuten laten masseren op Schiphol door ene Jacob: een grote sterke man. Daar was ik toen echt aan toe. Een stevige krachtige en liefdevolle massage.  Ontspannen ging ik m'n vlucht in. 

Het gebouw van de volksbank komt in mijn blikveld. Fijn om werk achter me te laten en en ook dankbaar dat mijn werkgever dit mogelijk heeft gemaakt. Alles heb ik goed kunnen overdragen en  achter me kunnen laten, alhoewel....het is wat t is. Veel forenzen in de trein...t wordt weer een warme dag. Zit ik hier in mijn spijkerbroek, mijn nieuwe bergschoenen aan en twee Backpacks. Ik voel me wat ontheemd...ik ga drie maanden op pad, op avontuur.

Op Schiphol zit ik op een bankje en kijk om me heen. Japanners en Chinezen snellen langs me heen. Een gezin met twee zonen staan bij de weegschaal om hun backpack te wegen, wie heeft t minst ingepakt. Ze hebben allemaal in hun gelaatstrekken iets van elkaar weg. Mooi om te zien hoe we eigenlijk allemaal met elkaar verbonden zijn. Twee dames lopen langs, in een avondjurk lijkt t wel. Prachtig rechtop paraderen ze langs, rolkoffertes achter zich aan. Ik kijk wel niet, maar ik weet dat je me ziet.... Daar is Yvonne, m'n maatje mee op avontuur. Voelt goed samen wachten bij de bagage dropoff, wachten bij de douane, wachten voor een lekkere kop koffie, wachten bij de gate, wachten in de slurf tot we het vliegtuig in mogen. Voel me rustig en moe...m'n schouders voelen pijnlijk aan...lichamelijke reactie op toch stress komt los nu ik mezelf gun stil te staan en m'n lijf te voelen? Ik dommel vaak weg in m'n stoel, 'the shape of water' maakt indruk. Het eten is altijd lekker vind ik bij de KLM. Wijntje erbij, mensen om me heen in me opnemen en hand in hand samen stil zijn.... we vliegen naar de andere kant van de wereld.🗺️✈️

KLM stewardessen zijn leuk. Niet alleen zijn ze heel erg aardig en sociaal (vind ik ze daarom zo leuk?), ze proberen je t ook echt naar de zin te maken en ze zijn allemaal boven de veertig of keer, ook fijn leeftijdsgenoten...ben wel ietsje ouder maar toch.

De kranten waren op zeg ik bij binnenkomst in het vliegtuig...nou zegt ze tegenwoordig gaat dat allemaal on line u moet nog wat schakelen denk ik....mmm ze is best vrij en open denk ik....klopt zeg ik, ik ben vaak niet een van de eersten. Alleen in businessclass hebben we nog echte kranten, zegt ze. Jammer zeg ik, ik hou van de geur en t gevoel een krant in mijn handen te hebben. Wacht maar zegt ze, als ik r eentje over heb, krijg je m. Waar zitten jullie...rij 43 en door gaan we op zoek wat onze stoelen.

Ik word wakker...pijn in m'n rug en schouders....baard van drie dagen en de cappouchon van m'n fleece op m'n hoofd. Ik heb t koud. Ik sta op en loop even....aha daar bent u...en mooie glimlach straalt me tegemoet...ik wist de rij niet meer....hier is uw krant. Ik word warm en onze ogen en glimlach ontmoeten elkaar. Dat heb ik nou vaker...zegt ze..lig ik in m'n bed en dan bedenk ik me dat ik die nog wat had beloofd en dat had gezegd te doen...ik heb me voorgenomen om wat ik zeg ook te doen. Fijn dat ik u gevonden heb. Ik herken wat ze zegt....

Het is donker en fris in Lima. Onze taxi staat klaar met een omgekeerd bordje met de naam van Yvonne...vandaar dat we 15 minuten alle bordjes twee keer afgingen om te zien met een blik van herkenning en de uitwisseling van een glimlach te weten dat we elkaar gevonden hebben. Het is half vier in de ochtend als we ons bedje inkruipen...warm tegen elkaar aan🛏️