Ritueel bij de Hemelpoort in de oude Incastad P'Isaqa

Introductie

De ruines van de oude Incastad P'Isaqa liggen op de toppen van de bergen boven het kleine stadje Pisac. Op een hoogte van 3500 meter strekt zich over de bergflanken en de bergtoppen een Inca stad uit die bestaat uit vier vierkant kilometer terrassen die bewerkt werden door de boeren, die drie maanden per jaar gratis moesten werken voor de koning en de religieuze mystici. Verspreid tussen deze terrassen zijn vier wijken neergezet, prachtig bewaard gebleven gebouwen van steen, zo precies en high tech in elkaar gezet dat de Inca's daarmee het hoogtepunt vormen van de vele Zuid Amerikaanse beschavingen die vanaf 500 voor Christus in de Andes zich hebben ontwikkeld. P'Isaqa is vijf keer groter dan Machu Picchu. Het steenwerk van P'Isaqa is legendarisch en ook is er een van de weinig overgebleven  Intihuatanas: een cosmisch ingenieus instrument dat de Inca's gebruikten om niet alleen Inti (de zon) te aanbidden, maar ook om start van de lente, zomer, herfst en winter tot op de dag nauwkeurig te voorspellen. Daarover in een ander blog meer.

Bijzonder aan deze Incasad is de grote verscheidenheid aan bouwwerken: barakken, een militaire fort, een wijk waar burgers woonden, tempels, een aquaduct en uitgestrekte terrassen, waar mais, aardappels en pepers werden gebouwd. Ook met deze variëteit is P'Isaqa zijn gelijke met Machu Pichu. Genoeg over deze bijzondere plek. Ik kan niet genoeg krijgen van wat ik er allemaal op internet over kan vinden.

Ik sta in Qantu Rachay, dat eruit ziet als een soort middeleeuws stadje en ik ben lange tijd stil vanwege het indrukwekkende uitzicht op de eerste terrassen die als enorme traptreden over de bergflanken gelegd lijken te zijn met als doel om maximaal ruimte te creëren voor het verbouwen van de gewassen. De traptreden lijken niet hoog, maar als we dichterbij komen, voelen we ons steeds kleiner worden. De hoogte varieert tussen de 2 en 3 meter: de muren zijn versterkt met irrigatiekanalen, ontworpen door de Inca Architectos de Aquas om het bronwater en regenwater van de pieken van de Andes als stromende strakke lineaire bergbeekjes langs elke trede van de terrassen te leiden. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien....

We lopen naar de top van de terrassen en stuiten op een bergwand met allemaal gaten erin...het lijken wel nesten. Ik kan t niet nalaten bij een klein groepje mee te luisteren naar wat de gids verteld: "etched into the side of the limestone cliffs, this cemetery of some 3,500 Inca tombs is the largest in all Peru.  The graves, which look like mud swallows’ nests, were the resting places of nobles buried in the fetal position and were unrifled up to the end of the 19th century".

De wijk Q’alla Q’asa ligt op een bergtop en bestaat uit 30 strak uit steen en gesneden rotsblokken opgetrokken gebouwen. Vanaf de plek waar wij staan lijkt het wel op een onneembaar fort dat niet alleen de rivier Urubamba kan controleren, maar ook de bergpas bewaakt naar de jungle in het noordoosten van het Incarijk. Nu snap ik waarom deze stad op deze plek in de bergen ligt. Een strategisch cruciale positie, gezien het feit dat Cusco, eens de hoofdstad van het zo machtige Incarijk, ruim 20 km van P'Isaqa vandaan ligt.

Samen lopen we een halfuurtje over bergpaadjes en trappetjes langs de bergflanken van deze Incastad. Ik ben stil aan het genieten en kan het niet nalaten om elke keer te roepen hoeveel indruk deze plek op me maakt. Yvonne zal wel gek worden van me. Als  ik een plaatje van Yvonne schiet valt mijn oog op een bergtop in de verte hoog boven ons. Langzaam laat ik mijn camera zakken....de zon met op de achtergrond staalblauwe lucht straalt strak door een poort die het hoogste punt van deze stad lijkt te zijn. Daar is het!!!! Daar moeten we zijn!!!!

Stuiterend van opwinding probeer ik in de leegte die er is het pad te zoeken dat naar boven leidt. Geen toeristen daar en toch moet je er kunnen komen, dat kan niet anders.....en dan om een paar struiken heen, zie ik de start van een klein paadje. Samen klimmen we omhoog....

Twee dichtgevouwen briefjes zweven in de lucht.....de warme luchtstroom laat ze niet meteen zakken, maar ze worden meegenomen en zweven nog een tijdje over de bergvlakten werkt met terrassen onder ons....mijn zwarte schetsboekje gekregen van mijn overbuurvrouw Marguerite heeft voor twee witte velletjes papier gezorgd waarop Yvonne en ik iets hebben getekend. Het mooie ritueel gaat in de kern over loslaten, over achterlaten, over loskomen van..

De Hemelpoort is de perfecte plek om dit samen met elkaar te beleven. Benieuwd wat dit avontuur ons persoonlijk, ons samen en onze liefdesrelatie gaat brengen...morgen zijn we precies een week op pad.....

Geniet van de foto's van deze bijzondere dag!