Op zoek naar de geheime ingang van de oude Inca Stad P'isaqa

We lopen stroomopwaarts. Stapje voor stapje stijgen we. Rechts hebben we de Bamboo Lodge achter ons gelaten. Een nieuw klein hotelletje wat er verlaten uitziet. We komen bij een betonnen constructie wat lijkt op een installatie om het water dat uit bergen komt te verzamelen. En verder lopen we. De stijle bergwand links van ons wijkt niet van onze zijde. De waterstroom die langs de bergwand stroomt, lijkt steeds krachtiger te worden. Hoger en hoger gaan we en opeens maakt de stijle bergwand plaats voor iets anders. Links voor ons rijst een wand van terrassen op. Ze moeten wel onderdeel uitmaken van de oude Incastad die boven ons in de bergen ligt. De oude Incastad P'isaqa ligt uitgestrekt over ongeveer vijf vierkante kilometer. Met vier nederzettingen, een Zonnetempel en grote uitgestrekte terrassen bedekt de stad de flanken van de bergen op ruim 3000 meter. 

Vol opwinding kijk ik Yvonne aan. Alleen de steeds woester wordende waterstroom scheidt ons nog van de onderste trede van de terrassen van deze oude legendarische Incastad. In tredes van wel drie meter hoog is de hele berghelling zo ver als ons oog reikt tot in de hemel bedekt met dit ingenieuze systeem van de Inca's om op deze manier mais, aardappelen en peper te verbouwen. Samen dalen we af naar de kant van de waterstroom. Op zoek naar een plek om door het water heen de overkant te bereiken. Klauterend over de rotsen hand in hand  stappen we over grote rotsen heen, die willekeurig in het water gelegd kijken te zijn. En tegelijkertijd lijken ze perfect voor ons een natuurlijke brug te vormen om aan de overkant te komen. 

Dan zien we weer een hek! Een hek om ons buiten te houden is ook een ingang om ons binnen te laten. Er is niemand te bekennen. Patries gaf ons de tip mee dat als we betrapt worden we de domme toerist moeten  spelen. Maar ja geen bewakers, geen toeristen, geen controle posten, niemand te bekennen. Het is al laat...de ☀️ verdwijnt achter de met terrassen bedekte berghelling en het wordt ineens kouder... Ik wil perse de terrassen onder m'n voeten voelen. We kllimmen we over het hek.....wel 30 meter breedte zijn de terrassen en drie meter hoog. We gaan op zoek naar een trap....in de hoek vinden we een van vierkante rotsblokken gemaakte trap die ons tot op de vierde trede van de terrassen brengt. Het zijn er wel 30!! Yvonne is moe en gaat uitrusten. Ik wil door en zie dat in elke trede van drie meter hoog vier tot vijf rotsen uitsteken die bedoeld lijken a!s trapje om op het volgende terras te komen.  Ik begin te klimmen en al gauw raak ik buiten adem. Ik realiseer me dat ik op 3000 meter hoogte ben. 

Vijftien treden verder kijk ik naar beneden en zie Yvonne klein in de diepte. We zwaaien enthousiast naar elkaar. Ik roep...wat gaaf is dit. Ze antwoord..... Ik werp een blik omhoog. Daar waar de terrassen ophouden begint er achter een nieuwe bergheling. En nauwelijks te onderscheiden zie ik een pad lopen horizontaal tegen de berghelling aan. Ik zie twee mensen lopen.... We hebben de geheime toegang tot de Incastad ontdekt. We hoeven alleen maar te klimmen en te klimmen en we komen op de uitgebreide bergpaden die de onderdelen van deze mooie oude Inca stad met klaar verbinden. Missie geslaagd! Kouder en kouder wordt t.... Om 1800 is t donker. 16.30 is t nu..

Yvonne heeft een massage geboekt in het Royal Inca hotel om 17.30. We besluiten terug te gaan. En we besluiten terug te komen. Om foto's te maken en om via deze ingang de oude Incastad te bezoeken. Voelt als een spannend jongensboek.....de avonturier in me bruist van energie, wil oerkreten brullen en schreeuwen het is ons gelukt! Indiana Jones, EAT YOUR HEART OUT.