4 september ZEVEN weken samen

Dinsdag was het zover....zeven weken samen op sabbatical. Dat is best bijzonder voor een stel dat nooit langer dan drie weken samen op vakantie is geweest en een latrelatie ideaal vinden... wat klinkt dat lang en tegelijkertijd hoe heerlijk is het om dit samen te beleven. Niet dat het altijd nou zo soepel loopt tussen ons.... Het heeft vooral ook te maken met elkaar de ruimte geven, eerlijk zijn over wat je wel en niet wilt, zodat iets doen terwijl je dat eigenlijk niet wilt, niet gaat 'rotten' in jezelf en terugkomt op momenten dat je het niet wilt....en ook accepteren dat we soms dingen los van elkaar doen wat ook prima is.

Zo is Yvonne nu een strandwandeling aan het maken op zoek naar een winkeltje met stenen en ik had daar even geen zin in. Had een publicatie gevonden over bisexualiteit wat me wel interesseerde en nadat ik smoothies had gemaakt van een mango, druiven en bananen en ijswater en de bewolking dikker werd, de zon verdween en er regenwolken kwamen opzetten had ik geen zin meer om mee te gaan.....we hebben de afgelopen drie dagen veel gewandeld met een doel.....een doel als het stenenwinkeltje kon mij niet motiveren haha!

Zeven weken samen, waarin we de eerste 1,5 week samen een huisje hadden in de Andesbergen bij Pisac en vooral hebben uitgerust, Spaanse les hadden, ons eigen potje kookten als we daar zin in hadden en vooral deden wat in ons opkwam.....de volgende drie weken met Jesse en Mats....heel anders dan in Oostenrijk/Croatie vorig jaar wat af en toe nog wat zoeken was.....leek het nu best soepel te gaan....voor mij best even schakelen want als de jongens er zijn dan neemt mijn mannen onder elkaar energie het al snel van me over, wat leidt tot minder stilstaan bij de enige vrouw in het Reisgenootschap......Fijn dat Yvonne dan gewoon aan de bel trekt en aangeeft wat ze nodig heeft, zonder dat ik daar dan naar zou moeten raden...., want de tijd dat liefde werd geïnterpreteerd als 'dan weet je feilloos wat de ander nodig heeft en als je dat dan vervolgens niet invult, dan heb je ook meteen de dader te pakken dat de ander ongelukkig is', daar heb ik nooit in geloofd of misschien ben ik daar wel nooit goed in geweest.....als ik eerlijk ben...Wat heben we een gave tijd gehad die drie weken!

En nu weer samen: we lachen veel, we zijn ook veel gewoon stil, in de natuur, met een boek of aan het bloggen en we hebben zo onze gesprekken en manieren om de balans te herstellen in doen en voelen, hier & nu en plannen, down to earth pragmatisme en spiritualiteit, slapen en sex, oppervlakte en verdieping, natuur en cultuur, huilen en lachen, boos en blij, verdrietig en verliefd.....

Ik wantrouw altijd de vanzelfsprekendheid die ik soms waarneem bij mezelf over hoe vanzelf veel dingen gaan tussen ons, hoe vaak we op dezelfde golflengte zitten (en soms ook helemaal niet hoor), en hoe makkelijk we eigen ruimte nemen en de ander dat ook even laat....en ook weer de verbinding zoeken, hoe humor helpt om spanning te breken....ik heb inmiddels geleerd dat dit ook een verschijnsel is van in flow leven met elkaar.....niet altijd natuurlijk, maar grotendeels .....waarin ik een soort vertrouwen heb dat het goed zit tussen ons, dat de liefde mag stromen letterlijk en figuurlijk, dat we er voor elkaar zijn als het nodig is en elkaar even laten als de ander dat wil...dat het klopt tussen ons zonder ervoor hard voor te hoeven werken. Dat hoofd hart en buik in balans zijn in ons en tussen ons...

Zo was de tegenvaller met mijn knie echt een domper....en na de praktische regelarij, eerste hulp kwam er bij mij ook een soort aanvaarding van 'zo is het nu dus.....'  en vandaaruit heb ik het dus te doen....mijn verlangen naar huis was er ook vorige week, wat kan ik immers op één been in een paradijselijke strandoord, en ik luisterde ook naar de andere stem van Yvonne die vasthield aan haar idee om nog een week samen te hebben ......Goed dat ik opensta voor haar.....niet altijd maar wel vaak.....dat brengt me veel....heel veel....

Ik zeg dan misschien niet zo vaak ' schat ik hou van jou', dat komt ook wel heel dicht bij voor mij en tegelijkertijd weet ik dat ze dwars door me heen voelt dat het goed zit, dat ik van haar hou ...dat weet ik.....mmmmm aanname? Checken, Robbert! Toch nog een puntje waaraan ik te werken heb....verbale uiting van mijn liefde..... interessant waarom ik dat zo moeilijk vind....iemand een suggestie?

Oh ja we hadden weer een heerlijke dag met nietsdoen, staren, boekje lezen, slenteren, genieten van al dat moois wat deze aarde ons te bieden heeft hier in Noord Peru. In de afgelopen zeven weken ben ik echt van Peru gaan houden.......en dat zeg ik dan wel weer heel makkelijk hahaha