Gegrepen door vijf mannen

Antonio is te laat. Niet zo gek. We hebben een hotel in het centrum van Cusco en qua verkeer is het druk. Gelukkig merken we er in ons hotel nix van. Door een zware houten deur kom je in een mooie grote patio waarop allerlei deuren uitkomen. Een stukje groen en rust achter de zware houten deur. Een hek door en dan kom je in ons hotel. Heerlijke bedden, zachte dekbedden en een sterke warme douche.

Het weerzien is enthousiast. Hij was drie weken geleden ook onze private taxi voor een leuke tour. Na een tussenstop in Pisac voor een kop koffie en wat broodjes en toastjes vervolgen we onze weg naar het meer Cincha Cocha. We vonden dat zo mooi dat we ook Jesse en Mats willen laten genieten van deze unieke plek. Twee meren op 4000m hoogte waar zo goed als geen toeristen komen. 

Jesse en Mats genieten zichtbaar....en dat maakt me blij. Ze lopen als jonge honden de bergpaadjes op. Mats volgt een schapenpaadje hoger op de berg. Twee honden volgen elk van mijn zoons op de voet. De grotere bij Jesse, die hem lokt met stukjes brood. Het zwarte jonge hondje volgt Mats op het schapen bergpaadjes.

De honden zijn bang van de Alpaca's die onze weg versperren op de plek waar de twee meren samenkomen. De Alpaca's strekken hun nekken en lopen dreigend op de honden af, die zich laten afschrikken. ' Ga jij maar eerst pap' krijg ik als aanmoediging mee..... langzaam beweeg ik mijn gespierde en lenige lichaam stap voor stap richting de zes Alpaca's....ze kijken mij aan en ik richt me op de grootste....zijn ogen ontmoeten de mijne....ik toon geen emotie en straal rust uit......rust en overwicht...en dan.....de grootste laat zijn kop zakken ....en zet een stap achteruit.....en maakt daarmee een veilige doorgang voor mij, Yvonne en de jongens.....

Aan het einde van de vallei komt een jongen aanlopen met gras op zijn rug....hij passeert het beekje dat ik zojuist over ben gesprongen...we maken een praatje..het gras is voor de schapen die tussen de Alpaca's lopen te grazen....wat is deze plek toch mooi....hoge bergen om ons heen, rustig grazende Alpaca's en schapen, stromende en zachtjes klaterende stroompjes en wolken die steeds donkerder worden pakken zich samen...

Hagelstenen kletteren in het meer, plonkplonkplonk.....Jesse schuilt onder een uit stekende rots, schapen versperren ons de weg...een donkere oudere Peruaanse schapenherder zegt me vriendelijk gedag....of we het meer mooi vinden....' si gustamos, es segunda tiempo' .....koud vervolgen we onze weg naar de dam bij de parkeerplaats...ook met hagel, wolken, wind blijft dit een magische plek.....ik schiet m'n ' rolletje vol' .

Drie mannen lopen in de voormiddag op de toppen van de hoogste berg van de Incastad P'Isaqa terug naar het dorpje Pisac. De tunnel dwars door de rotsen, die de Inca's hebben uitgehakt is net groot genoeg om er zijdelings doorheen te schuiven. Eindelijk bereik ik na drie pogingen de Intihuatana, de plek waar je wordt gegrepen door de zon...een prachtige driehoekige plek met perfect symetrisch aangelegde gebouwen met indrukwekkende perfect op klaar aansluitende stenen rotsblokken met afgeronde hoeken....Eindelijk......ik geniet met de jongens in stilte van deze bijzondere plek.....

We staan in de namiddag op de Plaza de Armas van Pisac...t dorp waar Yvonne en ik de eerste twee weken hebben door gebracht. Ik voel me gegrepen....door een beeld, vijf mannen op een rij, de ene steeds wat ouder dan de ander, de kleuren, de uitdrukking van hun gezichten, de wijsheid die uitstraalt van elk van hen en de laatste een echte Sjamaan....als je in Zeist langskomt, laat ik je zien wat ik bedoel...en kan je zelf ervaren of je ook gegrepen wordt....