' You have four problems',.......

Zo begint doctor Edgardo Granda de uitslag van de MRI. Het is zaterdagochtend en we zijn met onze ingepakte rugzakken naar Clinica Delgado getaxied. We gaan ervan uit dat we met een week rust voor mij, mijn knie weer goed komt. Daarom hebben we een vlucht voor de middag geboekt naar Talara in Noord Peru..... Een kapotte meniscus, een afgescheurde kruisband, een stukje afgebroken bot en bloed en vocht in mijn knie als reactie op de breuken, vervolgt Edgardo zijn uitleg in uitstekend Engels.....my recommendation: hij stelt een knie operatie voor.....

Ik schrik.... operatie. Ja zegt hij vriendelijk glimlachend, een standaard operatie van een uurtje. Dat doen we wel vaker hier. Mijn collega Rodrigo Rodriguez is een knie specialist. Wacht....ik zal hem even bellen.....in onverstaanbaar Spaans vang ik woorden op als Hollanda, dos turisticos en Lunes..... Ok, zegt hij het is geregeld...als jullie willen kun je maandag geopereerd worden.....

We kijken elkaar verbaasd aan...

15  minuten later, zitten we samen opnieuw in de wachtruimte. We hebben even bedenktijd gevraagd .... Ok zeggen we tegen elkaar....een andere situatie dan we hadden bedacht....na wikken en wegen hebben we een aangepast plan: we gaan vanmiddag naar ons hotelletje aan strand in Mancora. De kijkoperatie wordt naar woensdag verzet. Hebben we maandag en dinsdag de tijd om de financiën te regelen met CZ en FBTO.....

In een rolstoel ziet de wereld er toch heel anders uit. Met alle aandacht word ik bekeken met mijn brace om mijn linkerbeen en mijn twee aluminium blinkende krukken onder mijn schouders hink ik de vertrekhal binnen van Lima Airport. Mensen gaan opzij, kijken me vol medelijden aan, en binnen een minuut staat er iemand met een rolstoel voor mijn neus. Yvonne zeult twee zware rugzakken naar binnen en krijgt gelukkig ook meteen hulp aangeboden van knappe donkere Peruanen.....

We waren al wat laat door het drukke verkeer in lima. Maarrrrrr..... met een rolstoel heb je overal prioriteit 1. In volle vaart rij ik achter vijf bejaarden aan die net als ik de lange wachtrij met normale passagiers passeren via de Preferentia Lane en gaan als eerste door de gate, zitten als eerste in het vliegtuig, terwijl we als laatste incheckten.....ik was wel de achterste van een rijtje van 5 rolstoelen met toch wel vier bejaarde mensen voor me.....mmm nu voel ik me best wel oud.....Yvonne is naar het toilet en rent op me af om me de slurf in te begeleiden, omdat ik anders alleen met mijn enthousiaste rolstoel duwer de slurf in zou gaan en ik had haar paspoort en instapkaart nog......tsja.....in een rolstoel ervaar je je leven toch heel anders....

Na een twee uur durende busrit naar Mancora - we vonden een taxi voor 150 Soles te duur - zitten we in een tuctuc die ons naar ons hotel brengt....buiten de stad, afgesloten of een slagboom met een bewaker ervoor.... interessant.....

Na een megapizza voor ons beiden in het restaurant van de buren, kraken we onszelf in het te kleine en te harde bed in slaap......