Musica Resonancia Intelligentia para Lima

De deken voelt warm om mijn blote lijf...de blauwe papieren overall die ik aan heb is te dun in de koude hel wit verlichte kamer om me behagelijk te voelen....'don't move', de waarschuwende woorden waarmee de Peruaanse vrouw me achterliet...de koptelefoon op mijn hoofd geeft geen zacht muziekje, of een ander ontspannend geluid in mijn beide oren...ik heb mijn handen gekruist op mijn borst liggen en adem rustig in en uit...de blauwe lucht met witte wolken contrasteert met de onnatuurlijke plastic buis waarin ik lig met zeven grote letters erop SIEMENS.....het orkest speelt een onnatuurlijk klankenspel, telkens meerdere keren achter elkaar hetzelfde deuntje, dan weer een lange lage bromtoon drie maal achter elkaar, stilte overvalt me.....doodse stilte....mag ik weg? 

Het harde plastic drukt hard op mijn rechterknie....ik moest hem strekken....en dat doet pijn....niet zo'n pijn dat de tranen in mijn ogen schieten...ga ik dit 20 minuten volhouden....' it's important you do NOT move.....doodstil blijf ik liggen.....Veel vragen schieten door mijn hoofd.....

Wat zou er gebeurt zijn als ik piercings in mijn lijf had? Wat zou er gezien worden als ik contrast vloeistof ingespoten had gekregen....zit er al ergens kanker in m'n lijf.... Is dat al te zien? Hoe snel kan ik weer bouwen op mijn lijf? Met welke oefeningen maak ik mijn rechterknie weer sterk? Verlang ik naar huis, mijn eigen huis waar ik me zo thuis voel.....Jesse en Mats alleen nu in hun eigen bed.....? Wat ziet Yvonne nu allemaal op de monitoren? Wat gaat een week rust in een tropisch paradijsje in Noord Peru ons brengen? Tweede versie van de start van onze relatie tijdens weekje Thailand 1,5 jaar geleden? Ben ik niet te stoppen, dat ik dit signaal nodig heb om echt tot rust gemaand te worden? Wat wil gezegd worden? Waar gaat dit over?

Yvonne zat wat te trekken om aandacht gisteren ochtend; een lief patroon dat haar beschermde vroeger toen ze jong was....af en toe speelt het nog op...zo heb ik ook mijn patronen om me te beschermen....ik kan daar wat kriegelig van worden als ze de aandacht uit me loopt te trekken......dan bekruipt mij een schuldgevoel dat ik haar te weinig aandacht geef....en als ik dat kan waarnemen, kan ik er ook gewoon zijn....en kunnen we zonder woorden in elkaar armen liggen...dat lukte me gistermorgen niet.... Geïrriteerd stapte ik uit bed....om te gaan douchen....en ik verdraaide m'n knie....voor de tweede keer....

De zon piept tussen de laag over de South Pacific Ocean hangende wolken door en ik hink twee tafeltjes verder op het balkon van het hoog boven de zee hangende terras.....het filmpje dat ik schiet is een mooie sfeerimpressie van toch een fijne dag, na de MRI scan vanmorgen. Met krukken en mijn brace zijn we na een wandeltocht  van een half uur van ons hotel naar de zee gelopen, waar we neergestreken zijn bij Lago Mar, hét sjiekste winkelcentrum van Miraflores. Een heerlijk restaurantje waar we zowel lunch als een klein hapje diner hebben genoten. Wat een uitzicht, wat een heerlijke plek, heerlijk zo samen...Yvonne is even winkelen en ik en even tijd voor mezelf.... heb zeven blogs geschreven, het is inmiddels half acht in de avond en donker. Yvonne heeft verbinding en upload parallel via telefoon en tablet het ene filmpje na de andere. Ik krijg geen verbinding......wat wil dat nou weer zeggen!!!!????

Ik ben wel een beetje klaar dat gezeik over ' wat wil het leven zeggen hiermee: niks is toeval....? Ik wil mijn ervaringen en belevenissen downloaden.....door mijn dagboek bij werken, foto's en filmpjes op mijn reisblog te zetten, maak ik weer ruimte in mij voor nieuwe belevenissen.....en ook dat stokt nu...

Zin om te knuffelen..en tegen elkaar aan te liggen op grote zachte kussens en samen alleen zonder al de mensen om ons heen op dit terras uit te kijken over de almaar aankomende oceaan en in de branding brekende golven en zo samen in slaap te vallen.....